அம்மா அப்பாவுக்கு சமர்ப்பணம்

இது என் நூறாவது இடுகை..
15.11.84 இல் கல்லூரி விடுதியில் எழுதியது..

அப்பா

மனதில் கிடங்குள் புதைத்திருக்கும்
பாசத்தை எப்படி வெளிப்படுத்துவது
எனத் தெரியாமல் எல்லா வழிகளிலும்
புலப்படுத்திய அருமை அப்பா...
பிரியத்தை வெற்றுச் சொற்களால்
அலங்கரிக்க விரும்பாமல் செயல்களில்
தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்வீர்கள்...

நான் உங்களிடம் இருந்தபோது
ஒன்றுமறியாச் சிறுமிதான்...
குட்டி அணிலாய் இருகைகளின் அரவணைப்பில்
பொதித்து வைத்து இருப்பீர்கள்...
ஆனால் நான் இங்கோ செலவுக் கணக்குப்
பார்த்துப் பார்த்தே தேய்ந்து போகிறேன்...
பொருளாதாரம் கணக்கிடாத எங்களின்
கனவுகளைக் கண்டு ஞானியாய்ச் சிரிப்பீர்களே
நினைவிருக்கிறதா உங்களுக்கு...
நான் ஜூரத்தால் கொதித்து நசிந்து
பஞ்சையாய்ப் படுத்து இருந்தேனே...
நான் எடுத்த வாந்தியை வாஞ்சையாய்
அள்ளிக் கொட்டினீர்களே ...
நினைவிருக்கிறதா உங்களுக்கு
எங்களுக்கென்று பட்டும் பாலியெஸ்டரும்
வாங்கிக் குவித்து உங்களை வேஷ்டிக்குள்
மடித்துக் கொள்வீர்களே அப்பா...
உங்களின் நிறம் மட்டும்
வெள்ளையில்லை.. மனசும்தான்..
உங்களின் முகம் மட்டும்
அழகில்லை.. மனசும்தான்..
இருட்டுள் மூழ்கி இருக்கும் இந்த
கட்டடப் பிசாசுகள் எங்களைப் பொதித்து
வைத்து இருக்கும்போது வீட்டில்
உங்களுக்கருகே படுக்க நாங்கள்
சண்டையிட்டது நினைவுக்கு வருகிறது...
உங்களுடையஜனனம் என் நினைவுக் கருவில்
பிறந்துகொண்டே இருக்கிறது...
அப்பா நீங்கள் பாசத்தைப் பரவ
விட்டுக்கொண்டே இருக்கும் வித்யாச ஜன்னல்.
உங்களுக்குப் பிரியமானவை இரண்டு
தொலைந்து விட்டதே என நினைத்தால்
வருத்தமாய் இருக்கிறது அப்பா ..
ஒன்று அப்பத்தா ...இன்னொன்று அன்னை..
வீட்டில் நுழையும்போதே கண்ணுக்குட்டி
என்ற அழைப்போடு நுழைவீர்களே..
உங்கள் நினைவுகளைப் புரட்டிப்
பார்க்க மனம் சலிப்பதில்லை..
அடிக்கடிப் புரட்டி புத்தகத்தின்
ஓரங்கள்தான் நைந்துவிட்டன
எழுத்துக்கள் அப்படியே இருக்கின்றன...
பரிசுகள் வாங்கிக் குவிக்கும்போது
பரவசமாய்ப் பார்த்து திணறி எப்படி
வெளிப்படுத்துவது எனத்தெரியாமல்
தவிக்கும் அப்பாவே..
மக்கு அப்பா நீங்கள் ..
எனக்கு நீங்கள் கொடுக்கும்
பார்வைச்சிம்மாசனம் ஒன்றே போதுமே..
சொற்செட்டுப் போர்வைகள் எதற்கு...
இத்தனைபேருக்கும் செலவழித்துக் கொண்டு
இதழில் புன்னகையை மட்டும் வைத்துக்
கொண்டிருக்க உங்களால் எப்படி முடிகிறது ..
ஊகூம்... என்னாலெல்லாம் முடியாது...
இந்தச்சுமைகளைத் தாங்கிக் கொள்ள...
இன்னும் ஐந்து மாதங்கள்
அப்புறம் நான் உங்கள்
கர நிழலில் அடைக்கலமாவேன்...
ஞாயிற்றுக்கிழமை என்னைப்
பார்க்கவரும்போதெல்லாம் மெல்லப்
புன்னகைப்பீர்களே அப்பா...
உங்களை நினைத்தால் எனக்குக்
கண்ணில் நீர் கசியவில்லை...
இரத்தம்தான் கசிகின்றது...
எங்களின் நெற்றிகளெல்லாம்
பவுடர்களால் நிரப்பப் படும்போது
உங்களின் நெற்றி மட்டும் பக்தியால்...
நான் தோற்றுவிட்டேன் அப்பா...
நீங்களே ஒரு கவிதை...
உங்களுக்கும் ஒரு கவிதையா...

அம்மா
15 3. 85 எழுதியது

துணிதுணியாய்த் தோசை நெய்யும் அம்மாவே..
நீ எண்ணையாகக் கொப்புளித்திருப்பதுதான்
பிறருக்குத் தெரிகிறது ..எனக்குத் தெரியும்
நீ மாவாகப் பூத்துஇருப்பது..
ஏன் நீ சுட்டுப் போட்ட தோசைகளின்
துவாரங்கள் வழியாக உன்னைத்
துளைத்துப் பார்க்கிறார்கள் ...
போகட்டும் அது நீ எனக்குத் தினமும்
அரக்கில் அணிவிக்கும் சல்லாத்துணி..
கழுத்துவரை தானாமே ருசி ..
எனக்கு தோசை நடக்கும் ராஜபாட்டை
வயிற்றுச்சிம்மாசனம் அனைத்தும் இனிக்கிறதே
உன் மனச்சூல் கழட்டித் தேனையெல்லம்
எனக்கெனவே வழித்தாயோ..
அம்மா நீயொரு புவியறிவியல்வாதிதான்..
மேடுகளையும் பள்ளங்களையும் நதிகளையும்
சஹாராக்களையும் கடல்களையும்
எவ்வளவு சுளுவில் கரண்டி மாவில்
வரைந்து காட்டுகிறாய்...
அம்மா நீ எனக்காகவாவது வெந்து
போயிருக்க வேண்டாமே ...
மாவாகவே பூத்திரேன்....