காயின் ருசி

கரித்துக் கொட்டிய
துப்புரவுப் பெண்
வாரிச் செல்கிறாள்,
இலைத் துகள்
இல்லாத நடைபாதையை...

ஒடித்துப் போட்ட
பக்கத்து பால்கனிக்காரர்கள்
முகத்தில் இடிக்காது
என்ற நிம்மதியில்...

முறித்துப் போட்ட
கீழ்வீட்டுப் பெண்
காயும் துணிகளில்
பூச்சி விழுவதாய்...



வெட்டிப் போட்டபின்
அள்ளவந்த வண்டிக்காரன்
பிணம் சுமக்கும் டாக்ஸி போல்
பேரம் பேசி...

எல்லோருக்கும் நிம்மதி
வெட்டுப்பட்ட தண்டின் மேல்
விழுந்து கிடந்தன பச்சைப்
பால்துளியாய் சில இலைகள்...

பக்கத்து அஸ்பெஸ்டாசில்
கிடந்தசில பழுத்த இலைகள்
அதன் கல்லெடுத்துப் பால்
ஊற்றிய ஞாபகமாய்...

முதலில் முறிந்த
அதன் ஒற்றைக்கிளை
ட்யூப்லைட்டையும் சாய்த்து
சிலநாள் இருண்டு கிடந்தது
துஷ்டியுடன்...

காக்கைகளும் குருவிகளும்
வண்டுகளும் இல்லாமல்
கண்கள் காயும் வெளிச்சத்தில்
வறண்டு கிடந்தது
சிமெண்ட் தரை...

நிலவு கூட
மொட்டையடித்தது போல்
இலையிழந்து
அழகிழந்து
களையிழந்து...

விழிப்புவரும் நடுநிசி
ஜன்னல் வழி அசைந்து
கன்னம் வருடும் சுகமிழந்து
துக்கமாய்...

திரும்பவும் சுரக்கவே இல்லை
அதன் முலைகள்
வெட்டவேண்டும் என
நினைத்த என் மனதின்
கொத்துப்பட்டதுபோல்...

எப்போதாவது
நினைத்துக் கொண்டார்கள்
எல்லோரும்
அதன் காயின் ருசி பற்றி...

http://www.vikatan.com/ http://youthful.vikatan.com/ http://youthful.vikatan.com/youth/Nyouth/thenammaipoem110310.asp

இது மார்ச் மாதம் 12ம் தேதி யூத்ஃபுல் விகடனில்
வந்து இருக்கு