பாலை...

ப்ரியங்கள் தொலைந்த காடொன்றில்
கிளைத்துக் கிடந்தது மொட்டைமரம்.,
வசந்தத்தின் எச்சமாய்...

வேம்பும் குயிலுமாய்
வேதனையில் கழிந்த இடம்
கழுகுகளும் வல்லூறுகளும் அமர...


சருகுகளும் சுள்ளிகளும்
காகங்களின் கூடாகவோ
குருவிகளின் வீடாகவோ....

உறைந்தது காலம்..
கூகைகளும்., கோட்டான்களும்
ஆந்தைகளும் கீறிப் பிளந்தது தவிர..

வௌவால் அண்டிய மண்டபங்களாய்
நாறிக் கிடந்தது எல்லாம்
சுத்தம் செய்தும் போகாமல்..

கரும்புச்சக்கை குத்தும் காடு
மிதித்துக் காய்ப்பேறி ..
வெடித்துக் கிடக்கும் காலடித்தடம்..

தீமிதி போலும் எறிகற்கள் போலும்
சேமித்த கோபமெல்லாம்
பாசமழுங்கிய கூழாங்கல்லாய்..

நிலவும் சூரியனும்
மணற்புயலும் சுழல
புல்லற்றுக் கிடந்தது பாலை..

வேரோடும் தூரோடும்
பேர்க்க ஏலாமல்
கிணற்றுள் முளைவிட்டு ஆல்..

ரத்தம் தலைகேறி சித்தம் கலங்கி
நின்றதெல்லாம் மாறியது ஒரு பொழுதில்
சீவனற்ற சிவனாய்...