நீர் தேங்கிக் கிடக்கிறது

நீர் தேங்கிக்கிடக்கிறது
வாய்க்காலின் மையத்தில்...

இலைச் சருகுகளால்
வசந்தகாலப் பூக்களால்
அர்ச்சிக்கப்பட்டு...

தென்றலில் குளித்துக்
குளிர்ந்து போன
நீர் தேங்கிக் கிடக்கிறது....

வழிப்போக்கருக்கு என்ன தெரியும்..?
வேர்களுக்குத்தான் தெரியும் ....
வாய்க்கால் சுனையென்று...

சுரந்து சுரந்து சுமந்து
சலித்துப் போய்
வாய்மூடிக்கொண்ட
நீர் தேங்கிக் கிடக்கிறது....

அட... அள்ளிப்
பருகத்தான் வேண்டாம்...
கொஞ்சம் கால் நனைத்தாவது
கலக்கிச் சென்றாலென்ன....?

சருகுகளின் தடவல்களில்
பூக்களின் முத்தங்களில்
சமனப்பட்டுக் கிடந்த அது
சத்தங்களை விரும்புகிறது ....

குதிரைகளின் குளம்படிகளுக்கு.... ..
மாடுகளின் கூர்வாய்களுக்கு.....
மான்களின் முகங்களுக்கு....
முயல்களின் உறிஞ்சல்களுக்கு...
ஏங்கிக் கொண்டே....

அந்த நீர் தேங்கிக் கிடக்கிறது
வாய்க்காலின் மையத்தில்....

வேர்களின் விசாரிப்புகளுக்கு ...
மானுடத்தின் இறைச்சலுக்கு.....

கரங்களின் வருடல்களுக்காய்க்
காத்துப் பசலை பூத்துக் கிடக்கிறது...

மயில் தோகையாய் விரிந்து
ஒரு தொடுதலுக்குக் காத்திருக்கிறது...

அந்த நீர் இன்னும்
தேங்கிப் போய்க் கிடக்கிறது
வாய்க்காலின் மையத்தில்....

செத்த இலைகளுடனும்
பூக்களுடனும் பாசிகளுடனும்
உறவாடிக்கொண்டு ....