நான் சிவகாமி....!!!

நான் சிவகாமி.. ஆம் .. மாமல்லனின் காதலி.. விரிந்த தோள்களும் பரந்த மார்புமாய் மல்லர்களை ஜெயித்த நரசிம்ம வர்ம பல்லவன்தான்.. காத்திருக்கிறேன் அவனுக்காய்.. ஆம்பலும் குவளையும் கொட்டிக் கிடக்கும் வாவியில் அவன் காலடித்தடங்களை வருடியபடி..

எனக்காய் எத்தனை வீரத்தழும்புகள் அவன் மார்பில்..தேடி வந்தானே என்னைத்தேடி..சாளுக்கியரை அழித்து., நாகமான நாகநந்தியை நசுக்கி..

என் தந்தை ஆயனச்சிற்பியுடன்..மகேந்திரரின் அநுக்கிரகத்தில்... எங்கள் கலை சார்ந்த வாழ்வு .. நான் நடனமாட..என் தந்தை என் எல்லா அபிநயங்களையும் சிலைகளாக செதுக்கி.. எத்தனை பாவங்கள்.. எத்தனை சிலைகள்..
சிலைகளோடு சிலைகளான உயிரோட்டமான வாழ்வு..அத்யந்தத் தோழன் நரசிம்மன் வருகை.. என் எல்லா உணர்வுகளையும் ., நயனபாஷைகளையும் முழுக்க அறிந்தவன் அவன்.. உளியின் ஓசையும் சிலம்பின் சிணுங்கல்களுமாய்.. சித்திரமான வாழ்வு..

நலம்விரும்பி போல வந்தான் நாகநந்தி.. என்னை .,என் தந்தையை ஏமாற்ற.. கலை விரும்பியாய்.. கடத்தியே சென்றான்.. நரம்பு வெடித்து இரும்படித்துக் கிடந்த அவன் கரங்கள் இப்போதும் கூட அச்சமூட்டுவதாய் .. அஜந்தாவின் ஓவியங்களில் ., கலவைகளில் பரிச்சயம் அவனுக்கு.. புத்த பிக்குவாய் மட்டுமில்லாமல் பித்துவாயும்.. குகைக்குள்ளே வாழ்ந்து குறுகியவனாய்.,
வர்ணக் கலவைகளுடன் வாழ்ந்துவந்த அவன் எண்ணம் கருப்பாய்....
பூநாகமாய்.. ஓநாயை ஒத்த முகம்..

வாழ்வென்பது ஒரு நெறி சிலருக்கு... நாட்டியப் பெண்கள் மனதின் ராணிகளாகலாம்.. மஹாராணிகளாக முடியாது.. இது புரியும் போது நான் சிறைப்பட்டு இருந்தேன்.. நரசிம்மன் என்னைக் காப்பாற்ற மதுரைப் படை வேண்டி மணமாகி இருந்தான்..

அவன் வருவான் .. படையெடுத்து மீட்டுச் செல்வான் என்று சூளுரைத்தேன்..தினம் வரும் சூரியனைப் போல அவன் வரவை எதிர்பார்த்து..காதலும் ., காந்தலும்., காந்தமுமாய் அவன் வந்தான்.. என்னால் தாங்க முடியாத நெருப்பாய்.. தடுப்பாய்..மணமான நிலையில்..

விடுபட்டுவிட்டேன்.. விடுபடாத மனநிலையோடு.. காலடி எடுத்து வைத்தேன் மீண்டும் நான் விட்டுச் சென்ற பாதையில் ..அன்னையைப் போன்ற ஆயனரும்., உள்மனம் போன்ற நரசிம்மனும் இல்லாத வாழ்வில்.. பாகலும். பாம்பின் விஷமும் கூட கசப்பு இல்லை நமக்கானவர் இல்லாத வாழ்வில்..

சபதம் மட்டுமே என் வாழ்வு.. சாதித்தது என்ன.. ??

அன்பு கொண்ட நரசிம்மனின் மனச்சிம்மாசனத்தில் நான் .. நான் மட்டுமே என்ற அகந்தையோடு..

சிலசமயம் ஆற்றாமையால் வாழ்வு பிடிக்கவில்லை எனக்கு..

உண்மைக் காதலென்பது உடல் சார்ந்ததல்ல... மனம் சார்ந்தது.. அதுவே போதும்..என்ற நிறைவு..

அம்புலியின் பால் கிரணங்களில்.. ஆவலோடு வந்து பாரிஜாதங்களையும் ., பவள மல்லிகளையும்.. ஒதுக்கி என் காலடித் தடம் வருடுகிறானே.. நான் இல்லாத வாழ்வில்.. எங்கள் சிரிப்பலைகள் போல மென்மையாய் விரிந்து கொண்டே இருக்கிறது வாவி.. என் சிலம்பும் ., அவன் சிரிப்புமாய்..இருக்கிறது கண்ணுக்குத் தெரியாத சில்வண்டின் சத்தங்கள்..

டிஸ்கி..:- என்னை கனவே கலையாதே என்று ஒரு தொடர் பதிவு எழுத அழைத்து இருந்தார் நாய்க்குட்டி மனசு.. மன்னராட்சியில்., மன்னராகவோ., ராணியாகவோ., ப்ரஜையாகவோ நினைத்துக் கொண்டு எழுத வேண்டும் என்பது விதி.. இதை யார் வேண்டுமானலும் தொடரலாம்.. நல்லா இருக்கா சொல்லுங்க மக்காஸ்..:))