காந்தப்புலன்

சூரியனும் வெளிச்சமுமாய்
உலகைப் புணர்ந்து
உயிர்கள் பெருக்கி...

வால்நட்சத்திரங்கள்விழுங்கும்
வியாழன் கோளாய்
என்னைப் பதுக்கி...

நிலவாய் வந்து
அலையான என்
உன்மத்தம் பெருக்கி...

மழையாய்ப்பொழிந்து
தாகம் அடக்கி
எழிலாய் ஆக்கி ...

காற்றுக்கவசமாய்
என் சுயம் போர்த்தி
கருகி விடாமல்...

பனிமுத்தம் ஈந்து
உயிர்விதை தந்து
துளிர்விடச்செய்து...

தட்பவெப்பம்
தாளாத என்னை
உள்ளங்கையில் வளர்த்து...

உலகம் உள்ளளவும்
உருளச்செய்யும்
அச்சாணியாய்...

ஆதாரமாய்
ஈர்ப்புவிசையாய்
காந்தப்புலனான உன்னுள் நான்...!!