இலைக்குழந்தைகள்.

முதல் இலை உதிர்கிறது.
அடுத்தடுத்து ஒவ்வொன்றும்.
தனிமையின் மிச்சத்தோடு
சருகுவழி மிதந்து இறங்குகிறது வெய்யில்.
உஷ்ணம் கக்குகிறது
உதாசீனமாய் மிதிக்கப்படும் பூமி.
நெடுஞ்சாலையில் ஓடும்
வண்டிகளின் பின்னெல்லாம் ஓடிப்
புழுதியாகின்றன சருகுகள்.

வரண்ட நாவுகளோடு எஞ்சிய மரம்
எப்போதும் வேதனையைக் கிளர்த்துவதில்லை.
உள்பொதிந்த ஈரத்தைப் பூமி
வேர்களுக்கு ஊட்ட மறந்ததில்லை.
பூம்பொரியாய்க் கிளைக்கும் இலைகள்
உலர் காற்றில் ஈரமணத்தோடு
பசிய இலை முகங்களாய்த் தோன்றுகின்றன.
இந்த வருடத்தின் வசந்தகாலம்
இலைக்குழந்தையாய்த் தவழத் தொடங்குகிறது.