செவ்வாய், 30 செப்டம்பர், 2014

காய்ந்துதிரும் பூ.

இதழ் ரேகைகளுக்குள்
ஒளிந்து கிடக்குமது
என்றும் கழன்று விழுவதில்லை.
ஏங்கிக்கிடக்கும் வயல்வெளியில்
எப்போதோ சிதறும் சாரல்துளியாய்

விருப்பக் குழையும் நெற்றியின்மேல்
விருப்பமற்றுக் காய்ந்து உதிரும்
பூவைப்போலொரு முத்தம்.

4 கருத்துகள்:

  1. ஆஹா! என்ன ஒரு அருமையான கவிதை....சே!.....ரொம்ப ரசித்தோம் சகோதரி!

    பதிலளிநீக்கு
  2. நன்றி துளசிதரன் சகோ

    நன்றி யாழ்பாவண்ணன் சகோ

    பதிலளிநீக்கு
  3. வலைப்பதிவர் ஒற்றுமை ஓங்கட்டும்.!
    என்றும் நம்முள் வலிமை பெருகட்டும்.!

    பதிலளிநீக்கு

சும்மா ( பத்தி ) உங்க கருத்தையும் பதிவு செய்ங்க :)